Epilog

You make me feel so alive

You bring out the me inside

You're so precious in your way

Patrzyłam jeszcze przez chwilę, jak bawisz się z naszą córeczką, aby następnie odejść. 

Byłam idiotką, że odeszłam. Straciłam wszystko na własne życie. Mam dwadzieścia lat, a w życiu popełniłam tyle błędów, co osoba z naprawdę dużym stażem na ziemi. Mam tylko dwadzieścia lat...

Chyba jedyne w życiu co mi wyszło to właśnie Lilka. Cieszę się, że coś po mnie pozostanie.

Byłam i jestem niestabilna emocjonalna, widać to po pierwszym spojrzeniu w moim kierunku. Raz cię kocham, raz nienawidzę. 

Jestem pieprzoną egoistką. 

Jestem pieprzoną sobą.

Jestem nikim.

Jestem nikim w twoim życiu.

***

Well, my girl's in the next room 

Sometimes I wish she was you 

Bolało Bolało mnie, że tak nagle odeszłaś. Bolało mnie to, że zostawiłaś naszą córeczkę. Bolało mnie to, że byłaś taką egoistką. I boli dalej. Bo Ciebie tu nie ma. Tak bardzo tęsknię. Za twym uśmiechem, za całą tobą.

Kończy mi się kontrakt w Bełchatowie, wyjeżdżam. Tu wszystko mi o Tobie przypomina. Mam zamiar skończyć się tobą zadręczać. Mam zamiar przestać Cię kochać. Użalać się nad swoim życiem. I wiesz co?

Ten zamiar się zakończył w momencie kiedy zobaczyłem cię w parku.

-Musiało mi się przewidzieć. - mruknąłem do siebie

-Facundo! Mówię do Ciebie od godziny. Ty znowu o niej myślisz!

-Patrycja, poczekasz? zaraz wrócę

-Nie, nie poczekam. Idziesz do niej. Nie poczekam. Mam dość. Zabawiaj sobie sam tego bachora. Ty mnie nie kochasz.

-Patrycja, ja się odkocham od Julki, tylko ze mną zostań.

-Nie, ty się nie odkochasz. Bo tak się nie da. Nie da się przestać kochać, kogoś kto jest całym twoim sercem.

Odeszła tak samo jak ty kiedyś. A ja się zerwałem z ławki i niemal biegnąc pchałem wózek w stronę, w którą się udałaś. To musiałaś być ty. Nie mogło mi się przewidzieć. Nie mogło.

Jakieś zamieszanie pojawiło się przy styku skwerku z ulicą, a ja zamarłem.

-Julka... Boże Julka, moja Julka... -podbiegłem do Ciebie, ledwo kontaktowałaś.

-Facundo, przepraszam za wszystko.

-Coś ty narobiła.. Wiesz co? Kocham cię i w sumie nie wiem co ja w Tobie widzę, ale chyba wszystko. Nie zasypiaj, Julka walcz, Jula!

-Jesteś taki piękny - wymruczałaś

-Nie odchodź, proszę

-Cieszę się, że ułożyłeś sobie życie.

-Błagam, Julka nie zamykaj oczu.

-Bądź szczęśliwy.

-Szczęśliwy będę tylko z tobą. Obudź się, Juciu...

Zawyły syreny, moja ostatnia nadzieja właśnie nadeszła.

***

Chcę walczyć, dla Was, ale to nie takie proste. Nie takie proste, Facundo.

______________________________

Zawaliłam ten epilog.

Zostawiam sprawę otwartą. To wy możecie sobie dopowiedzieć ich losy.

Julka była w tym opowiadaniu tak samo pokręcona jak ja i mój mózg.

Dzięki za wszystko!

Do zobaczenia u Maćka Kota :)